نویسندگان
چکیده
قانون توسعه صنعت ایرانگردی و جهانگردی مصوب ۱۳۷۰ با اصلاحات و الحاقات مصوب سال ۱۳۷۵، مهم ترین قانون حمایتی و هدایتی صنعت گردشگری در کشور بعد از انقلاب اسلامی محسوب می شود. از آنجا که از زمان تصویب این قانون در سال های ابتدایی دهه 1370 تاکنون صنعت گردشگری در ایران و جهان تغییرات و تحولات فراوانی را تجربه کرده است و حتی در بعد داخلی هم اکنون وزارتخانه ای با محوریت این موضوع تحت عنوان وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی تشکیل شده است بنابراین لزوم بازنگری در مفاد قانون مذکور بیش از پیش نیاز است. همچنین از آنجا که در سالیان بعد از تصویب قانون مذکور قانونگذار مواد و تبصره های مختلفی را در قوانین گوناگون با رویکرد حمایت از توسعه صنعت گردشگری تصویب نمودند، لکن این تلاش قانونگذار هم در بسیاری از موارد جنبه اجرایی پیدا نکرده و نتواسته طبق خواست و نیاز کشور اثرگذاری داشته باشد. حضور متولیان متعدد در فرایند توسعه گردشگری و نبود سازوکاری برای هماهنگی بین دستگاهی، نبود آمار تخصصی به روز و قابل اتکاء برای برنامه محور کردن اقدامات مرتبط با توسعهی گردشگری و فقدان رویکرد یکپارچه و واحد نسبت به شکلگیری خدمات گردشگری از جمله چالشهای اساسی حوزهی گردشگری کشور است. در شرایطی که کیفیت گردشگری داخلی در کشور در حال کاهش است و دسترسپذیری به سفر برای عموم جامعه به صورت عادلانه و متوازن توزیع نشده است ، لازم است تا در حوزهی حمایت از گردشگری اقدامات موثری صورت گیرد. در این راستا مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی ضمن بررسی قانون توسعه صنعت ایرانگردی و جهانگردی مصوب ۱۳۷۰ با اصلاحات و الحاقات مصوب سال ۱۳۷۵، بسته پیشنهادی خود را برای تقویت و توسعه این صنعت با رویکرد ایجاد هماهنگی بین دستگاهی و توجه به ماهیت بین بخشی صنعت گردشگری ارائه کرده است.