نویسندگان
1 کارشناس گروه محیط زیست و منابع طبیعی دفتر مطالعات زیربنایی مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی
2 سرپرست گروه محیط زیست و منابع طبیعی دفتر مطالعات زیربنایی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی
چکیده
یکی از اصلی ترین برنامه هایی که برای مقابله با آلودگی هوا در کشورهای مختلف دنیا اجرا شده اخذ عوارض و مالیات سبز از وسایل نقلیه است. این عوارض تحت عناوین مختلف ازجمله عوارض شماره گذاری، عوارض تردد، عوارض فرسودگی و... براساس شاخص های مختلف تعیین و اخذ می شود. در هر کشور بنابه زیرساخت های حمل ونقلی و بسترهای نظارتی موجود فرایندهایی برای اخذ این عوارض ایجاد می شود که هدف همگی این فرایندها کاهش حداکثری استفاده از وسایل نقلیه ای است که از سوخت های فسیلی استفاده می کنند. بدیهی است کاهش میزان تردد وسایل نقلیه منجر به کاهش انتشار آلاینده ها و درنهایت بهبود کیفیت هوا می شود. در ایران تا سال 1400 نسبت به این موضوع بی توجهی صورت گرفته بود و در قانون جدید مالیات بر ارزش افزوده که در سال 1400 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید، اخذ عوارض سبز و عوارض آلایندگی از وسایل نقلیه مطرح شد. این موارد که در مواد (28) و (29) قانون مذکور به آنها اشاره شده است از دو بخش عوارض سبز در زمان شماره گذاری و عوارض آلایندگی در زمان تردد تشکیل شده که عوارض اول توسط تولیدکننده یا واردکننده وسایل نقلیه و عوارض دوم توسط مصرف کنندگان پرداخت خواهد شد. در این گزارش نواقص و ضعف های ماده (29) قانون مالیات بر ارزش افزوده بررسی و پیشنهادهای لازم جهت بهبود آن ارائه خواهد شد.