نویسنده
چکیده
اولویت اصلی برنامه پنج ساله هفتم توسعه کشور، «رشد اقتصادی توأم با عدالت» تعیین شده است. یکی از مصادیق بارز تحقق اولویت مذکور، توسعه یکپارچه روستایی و عشایری است. موضوعی که حتی در برخی اسناد برنامه های توسعه کشور نیز بنا به دلایل مختلف کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در راستای پوشش این ضعف، با مطالعه اسنادی، طرح ها و اقدام های ناظر بر توسعه روستایی کشور هند - به عنوان یکی از کشورهای موفق در زمینه توسعه روستایی - طی 13 برنامه توسعه پنج ساله (1951 الی 2022) به ویژه برنامه های دوازدهم و سیزدهم تحلیل شد. از مهم ترین درس آموخته هایی که از تحلیل برنامه ها و اقدام های کشور هند در زمینه توسعه روستایی احصا شد که می تواند راهنما و الگوی مناسبی برای تدوین احکام توسعه روستایی و عشایری در برنامه هفتم توسعه باشد، می توان به موارد زیر اشاره کرد: 1. اتخاذ رویکرد توسعه یکپارچه و متوازن و مکان محور در توسعه روستاها و تمرکز بر کاهش شکاف های شهری-روستایی؛ ۲. تمرکززدایی از برنامه ریزی ها و ابتنای برنامه های توسعه روستایی بر مشارکت و دخالت مستقیم مردم و گروه های خودگردان محلی اعم از جوانان، زنان و اقشار فقیر؛ ۳. اولویت به اشتغال و تولید پایدار و فراگیر در برنامه ها با تمرکز بر اقشار فقیر و کشاورزان خرد؛ ۴. تأکید بر شفاف سازی و حسابرسی اجتماعی در طراحی، اجرا و ارزشیابی طرح ها؛ 5. تأکید بر اتخاذ روشهای نوین و هوشمند از جمله اینترنت اشیا و سنجش از دور در ارتقای بهره وری فعالیت های کشاورزی و 6. هماهنگی برنامه های توسعه روستایی و کشاورزی با یکدیگر. در این گزارش همچنین رئوس احکام پیشنهادی در حوزه توسعه روستایی و عشایری در برنامه هفتم توسعه ارائه شده است.