نویسندگان
چکیده
امضای الکترونیکی یک فرایند رمزنگاری نامتقارن است و یک سازوکار امنیتی است که به دو کلید عمومی و خصوصی وابسته می باشد که به دلیل احراز هویت طرفین در محیط سایبر حائز اهمیت فراوان است. هدف از این گزارش بررسی عملکرد دستگاه های اجرایی در به کارگیری امضای الکترونیکی و تبیین علل عدم موفقیت این دستگاه ها و ارائه پیشنهادهایی برای رفع موانع موجود است. ضعف در ضمانت اجرایی قوانین و مقررات موجود، ایجاد ساختار موازی در امضای الکترونیکی، ناآگاهی دستگاه اجرایی مربوطه، عدم تعامل پذیری مراکز صدور گواهی الکترونیکی، عدم تخصیص بودجه، مقاومت در برابر تغییر، بی اعتمادی دستگاه های اجرایی به توانایی های مرکز دولتی ریشه کشور و امن نشدن زیرساخت دولت الکترونیک به وسیله امضای الکترونیکی از علل عدم موفقیت دستگاه ها در انجام و به کارگیری امضای الکترونیکی هستند. مبتنی بر علل عدم موفقیت شناسایی شده، موارد چهارگانه ذیل جهت رفع موانع موجود پیشنهاد می شود: اخذ سؤال از دستگاه هایی مانند ثبت احوال و بانک مرکزی، در مورد ایجاد ریشه موازی در کشور بر خلاف آیین نامه اجرایی ماده (۳۲) قانون تجارت الکترونیکی؛ تقویت دبیرخانه شورای سیاستگذاری گواهی الکترونیکی کشور و مرکز دولتی ریشه به لحاظ نیروی انسانی متبحر و همچنین پایداری ساختاری در این حوزه جهت جلب اعتماد و افزایش همکاری سازمان ها در اجرای آیین نامه اجرایی ماده (۳۲) قانون مذکور و مابقی مقررات این حوزه؛ استفاده از بودجه ریزی عملیاتی در این زمینه که براساس آن هر سازمانی که امضای الکترونیکی را انجام داده است به آن بودجه مربوطه تعلق گیرد؛ امتیازدهی به دستگاه های اجرایی با استفاده از طرح سازمان اداری استخدامی تحت عنوان «ارزیابی دستگاه اجرایی» که در آن تعداد زیادی شاخص عمومی و اختصاصی برای آن دستگاه تعیین می شود و شاخص امضای الکترونیکی می تواند یکی از شاخص ها با امتیاز بالا برای ارزیابی خدمات الکترونیکی در دستگاه اجرایی باشد.